sobota, 14 maja 2016

KONIEC?

Hej :) Długo mnie tu nie było...
Nie mam już pomysłu na dalszą część opowiadania :/ Myślę, że kiedyś je dokończę, ale nie teraz xD Ale nie kończę z blogowaniem! ;) Mam bloga o książkach i bedą tam recenzje. SERDECZNIE ZAPRASZAM ♥  http://bookcrazyobsession.blogspot.com/

niedziela, 17 kwietnia 2016

Ważne ❕

Hej 😉 jak mogliście już zauważyć rozdziały są coraz rzadziej :/ nie jest to związane z brakiem czasu czy czymś podobnym tylko brakiem weny. Są rozdziały, które pisze mi się gładko i przyjemnie a są też takie, które meczę i wydaje mi się, że można to zauważyć :/ nie chcę usuwać bloga, ale zawiesić go na jakiś czas. Mam małe plany co do opowiadania i bloga, kiedy je dopracuję napewno się nimi z wami podzielę :)
Do napisania! :*

niedziela, 10 kwietnia 2016

Chapter 18

Hej :) Od razu przepraszam za nie dodanie rozdziału, ale w następnym tygodniu pisze testy gimnazjalne i nauczyciele nas mega cisną. Wracając do rozdziału jest to jeden, z tych,  które mi się podobają i szczerze mogę powiedzieć że jestem z niego bardzo zadowolona ;) ZAPRASZAM DO CZYTANIA :*
_________________________________________

              2 TYGODNIE PÓŹNIEJ

-Odejdź! Dean w tej chwili mnie zostaw! - Krzyczę ale to nie pomaga. On nie chce przestać. Od 10 minut bez przerwy mnie łaskocze.
- Za to co powiedziałaś nie przestanę!  - Uśmiecha się szyderczo i kontynuuje swoje zajęcie. Tak tak ta scena jest realistyczna. Nie śni mi się. Po wspólnej kozie w szkole na której mieliśmy duuuuużo czasu aby porozmawiać, polubiliśmy się. Nie padliśmy sobie w ramiona jak starzy dobrzy kumple ale jest coraz lepiej. Vanessa i Toby trzymają się od nas z daleka. Tato zaczął stawać na nogi. A ja? Ja zaczynam od nowa. Moja karta znów jest biała i czas ją powoli zapełniać.  Nie martwcie się nie zapomniałam o moich domysłach na temat nadnaturalnych zdolności mojego sąsiada. Właśnie w tej oto chwili chciałam z nim poważnie porozmawiać ale ten głupek zaczął mnie łaskotac bo powiedziałam coś co ugodziło w jego ego.
- Dean stop!  Jak umrę od śmiania się to ty będziesz się wszystkim tłumaczył. - Wydusiłam z siebie.
- Ehh, jakoś to przeżyję - Chciał zacząć znów swoją zabawę, ale przerwał mu mój tato. Od paru dni wygląda ee porządnie?  No chyba to jest odpowiednie słowo. Znalazł w dzienniku mamy wpis z przed kilku tygodni. Mama opisuje tam swoje obawy i pod koniec zwraca się bezpośrednio do taty, jakby wiedziała że kiedyś on to przeczyta. I nie myliła się. Nie wiem dokładnie co jest tam napisane, ale widzę, że tacie to pomogło stanąć na nogi. Wrócił do pracy ale wciąż chodzi do psychologa. Oczywiście po incydencie z Vanessą zmieniliśmy go. Ja też chodzę na takie godzinne sesje, moja pani psycholog jest dość spoko. Ma nieco ponad 30 lat i rozumie mnie jak nikt inny. Wie o mojej przeszłości i pomaga mi zwalczać negatywne emocje i chęć zemsty.
- Ziemia do Mel, haloooooo - Dean macha mi ręką przed oczami, czym zwraca na siebie moją uwagę.
- Tak?
- Twój tato właśnie pytał czy chcemy coś ze sklepu bo jedzie do jakiegoś kumpla i jak wróci to może nam coś przywieźć. Kiedy ty byłaś na innej planecie i pewnie rozmyślałaś jaki to sexy jestem powiedziałem że napewno masz ochotę na pizzę. - Tłumaczy.
- Oh okay, musiałam się zamyslić. Dean bo ja muszę o coś zapytać - zaczęłam - bo wiesz, po tamtej "mini" aferze z Vanessą i później dość wyraźnie ee noo słyszałam twój głos w swojej głowie.  O Boże jak powiedziałam to na głos, brzmi to sto razy gorzej. - Mówię pospiesznie
- Próbujesz przekazać mi że ci się podobam?- pyta a ja strzelam facepalm'a.
- Co? Nie. Chodzi o to.. Że słyszałam jakbyś coś do mnie mówił, i nim zapytasz, dobrze się czuję, wszystko ze mną wporządku bynajmniej było, bo zaczynam wariować.
- Tajemnice mojego życia są jak zakazany owoc. Nie wolno ci się w nie zagłębiać. - Mówi dziwnym głosem. Jakbym go zdemasklwała. - A co do tego co jak mówisz słyszałaś. Hmm pewnie Ci się wydawało. To nic złego Mel. Też czasem,  hmm w sumie nie mi się nigdy nic takiego nie przytrafiło - i zaczął się śmiać. Super czyli wracamy do fazy: nabijaj się z Melody. Wywracam oczami i wskazuję palcem na drzwi.
- Oo niee słońce się obraziło. I co ja teraz zrobię? - Mówi udając że płacze.
- Dean wyjdź. Nie mam nastroju na żarty. Przyjdź hmm nie wiem za miesiąc? To sobie pożartujemy. - Mówię i wchodzę do łazienki. Nim zamykam ją ma zamek słyszę ciche trzasnięcie drzwi wejściowych.  Super, choć tym razem posłuchał. Ściągam z siebie ciuchy i wchodzę pod prysznic. Kiedy ciepły strumień wody spływa po moich nagich ramionach czuję, że się odprężam. Tego mi było trzeba. Zdecydowanie.

piątek, 1 kwietnia 2016

Chapter 17

Hej :) dzisiaj jeden z krótszych rozdziałów, aczkolwiek wprowadzi on nas w pełne emocji, miłości, romantyzmu i grozy dalsze losy naszych bohaterów. Czy Dean przekona się wkoncu do Mel? Czy ona dalej będzie żądna zemsty na swoim oprawcy. A co spowoduje pojawienie się Dylana?  Wszystkiego dowiecie się czytając moje opowiadanie. Zapraszam!  :*

____________________________

Kiedy wkońcu znajdujemy się w gabinecie dyrektora, ten od razu przechodzi do rzeczy.
- Słucham. Która, w jakim celu i dlaczego zaczęła tą przepychankę? - Pyta. Nie mam zamiaru się przyznawać, bo patrząc na to z innej strony, to ona mnie sprowokowała i dlatego się na nią rzuciłam. Obie popatrzałyśmy na siebie i wtym samym momencie powiedziałyśmy :
- Ona - przy czym wskazałyśmy na siebie palcem. Usłyszałam jak dyrektor cicho westchnął a Dean się zaśmiał.
- A myślałem, że już mam wolne. Dobrze. Może wy chłopcy powiecie która zaczęła?- popatrzyłam na Dean'a. Mam nadzieję że stanie po mojej stronie. I rzeczywiście nie myliłam się.
- To chyba jasne że Vanessa, nie Melody. - Powiedział.
- A ja uważam inaczej. Przecież to Melody pierwsza rzuciła się do ataku na moją dziewczynę.  - że co? Na te słowa gwałtownie się odwróciłam w stronę Toby'ego. Byłam wściekła. Dyrektor chyba zauważył,że dalsze naleganie na nas nic nie da, bo są dwa obozy.  Ja i Dean, oraz Vanessa i Toby. Chłopcy jednak nie zamierzali przestać.
- Zależy jak na to patrzysz. Ty uważasz że to Mel zaczęła - poczułam przyjemne uczucie kiedy wymawiał w skrócie moje imię. - Ale patrząc na sytuację całego zajścia uważam że nie była niczemu winna. To Vanessa zaczęła żartować na temat jej rodziców, więc uważam iż miała pełne prawo jej dać w zęby.  Szczerze sam bym to zrobił. - Chciał mówić dalej, ale nie pozwoliłam mu na to, wiedząc, że zaraz i oni się pobiją. Delikatnie złapałam go za ramię i odciągnęłam od Toby'ego, który swoją drogą nie wiedział co powiedzieć. Dyrektor wziął zwitek jakiś kartek i nabazgrał coś na nich. Jak się okazało była to koza. Dzisiaj po szkole. Super. Lepiej być nie mogło. Nikt z nas nie był zadowolony ale najmniej przejęty z nas wszystkich był Dean. Stał w swojej stałej pozie i onieśmielał wszystkich wkoło.
- Dobrze. Chłopcze - Dyrektor zwrócił się do Toby'ego. - Zaprowadź swoją koleżankę do higienistki. Niech przemyje te zadrapania. Wy zostańcie - po chwili zorientowałam się że było to do nas.
- Hmm. Melody, tak? Dobrze pamiętam?- zapytał na co lekko kiwnęłam głową. - Słyszałem o tragedii jaka cię dosięgła. Proszę przyjmij najszczersze wyrazy współczucia. Czy potrzebna jest Ci jakakolwiek pomoc?  Jeżeli tak możesz na nas liczyć. - łzy bezsilności zebrały mi się pod powiekami, na co szybko zajmrugałam oczami by wróciły tam skąd przyszły.
- Nie dziękuję. Z tatą dajemy sobie radę. Wszystko jest pod kontrolą. - Na koniec dodałam lekki uśmiech aby to co powiedziałam wydawało się bardziej wiarygodne. Pokiwał głową na znak, że rozumie,  co było znakiem że możemy odejść. Na moim ciele nie było prawie żadnych śladów bójki. Szliśmy korytarzem kiedy wkoncu odezwałam się.
- Dziękuję, że mnie broniłeś. Wiem, że za mną nie przepadasz więc to doceniam.
- Nie ma sprawy. A swoją drogą spędzimy dzisiaj ze sobą jeszcze trochę czasu. - Powiedział
- Tak to prawda.
Chciałam zapytać go czy umie czytać w myślach bo wyraźnie słyszałam jego głos w swojej głowie, ale układając sobie mini przemowę na ten temat, uznałam że wyjdę na wariatkę. Więc odpuściłam.
Czeka mnie niepowtarzalnie długa koza...

piątek, 25 marca 2016

Chapter 16

Hej! Postanowiłam iż od dzisiaj będę pisać na wstępie taką krótką notatkę, która zawsze była na końcu i wydaje mi się, że więcej osób ją przeczyta :) Przybywam do was z nowym rozdziałem a przy okazji Życzę Wam Szczęśliwych i spokojnych świąt Wielkanocnych ;)  zapraszam do czytania! 
Czytasz? Daj znać jak Ci się podobało w komentarzu. Enjoy :*
_________________________________________________________

7 dni. 168 godzin. 1080 minut. 604800 sekund. Tyle czasu minęło odkąd serce mojej mamy przestało bić. Tyle czasu zajęło mi pogodzenie się z tą wiadomością. Już nie płacze, nie rzucam niczym o ścianę. Milczę. Sprawy które były dla mnie ważne, takie jak np. Zemsta odeszły na drugi plan. Musiałam wspierać tatę choć mi też było ciężko. Ja mam takie szczęście że mam Eve i Deana.  Przez ostatnie dni zbliżyliśmy się do siebie. Nie w ten sposób. Przeszliśmy na koleżeństwo. Taki układ mi pasuje. Wcale nie. Cicho! Dzisiaj jest dzisiaj i ten dzień jest pierwszym kiedy wracam do szkoły. Pomimo iż nie mam tam mnóstwo przyjaciół, czuję się skrępowana gdy przekraczam próg szkoły. Czuję na sobie spojrzenia mówiące "Tak Ci współczuję. Biedaczka..."  Chcąc uniknąć wzroku innych, kieruję się do swojej szafki, przy której stoi uśmiechnięta i jak zawsze piękna Eve. W sumie ona nigdy nie wygląda źle. Czuję się przy niej jak Qazimodo. Kiedy tylko mnie widzi reaguje zbyt entuzjastycznie.
- Hej!! Jak się czujesz?- czy nie zwariowałam?  Nie. Tak myślę...
- Umm hej. Wszystko ok..- Odpowiadam
Nastaje chwilą ciszy i w momencie kiedy Eve chce coś powiedzieć, dzwoni dzwonek i mimowolnie musimy iść na lekcje. Ona na swoją ja na swoją. Teraz miałam angielski. Razem z Deanem. Czemu moje serce zaczyna bić szybciej gdy tylko o nim pomyślę? Czemu ja o nim myślę?! Bo ci się podobam słonko Zwariowałam. Słyszę głosy. Ignoruję moją lekką paranoję i wchodzę do klasy. Od razu go zauważam. Jak zwykle wygląda świetnie. Co się dziwić. W rodzinie Blacków muszą być silne geny skoro po świecie chodzą Eve i on. Czuję że się rumienię. Dopiero ciche chrząknięcie pani Ryan doprowadziło mnie do porządku. Jeszcze bardziej czerwona zajęłam miejsce przed Deanem na którego twarzy gościł zwycięski uśmieszek. Przez całą lekcję próbowałam skupić się na lekcji, ale naprawdę nie mogłam. To była siła wyższa. Nikt na szczęście nie zadawał pytań. Dopóki nie przyszedł czas lunchu. Wtedy ten dzień zrobił się straszny. Problem w tym że ja naprawdę nie chciałam! Kiedy tylko zajęłam miejsce w kolejce usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odwróciłam się by sprawdzić kto to i wtedy posypała się lawina nieszczęść. Niechcący popchalam dziewczynę za mną, a ta miała tackę ze spaghetti które wylądowało na nowiutkiej bluzeczce od Tiffany'ego dziewczyny Toby'ego. Vanessa od razu wpadła w szał. Zaczęła nabijac się z tego że mój tato jest nieudacznikiem, dlatego że popadł w depresję i chodzi do gabinetu jej ojca na terapię. Upokorzyła mnie jeszcze bardziej. Powiedziała że moja matka powinna się wstydzić tego że mnie urodziła. Nie wytrzymałam. Rzuciłam się na nią z pięściami. Ona ciągnęła mnie za włosy. Niektórzy wiwatowali inni krzyczeli żeby zawołać nauczyciela. Tylko Dean i Toby odciągali nas od siebie. Kiedy im się to udało i zostałysmy rozdzielone przytuliłam się do Deana, który mnie uspokajał. Spokój nie trwał długo. Obok nas znajdował się dyrektor, który kazał nam iść ze sobą do gabinetu. Szłysmy w asyście chłopaków, którzy przeglądali nam się czy nie skoczymy na siebie. Czułam się jak dziecko, które idzie na rozmowę kiedy zrobiło coś złego. Ja nic złego nie zrobiłam. To była jej wina. Wiem słońce wiem. Patrzę zaskoczona na Deana a ten tylko uśmiecha się głupkowato...

sobota, 19 marca 2016

Chapter 15


CZYTASZ - KOMENTUJESZ
PODOBA SIĘ - OBSERWUJESZ <3
____________________________________

-Tato uspokój się!  Nic nie rozumiem. - Staram się być spokojna. Toby i Vanessa stoją i chyba czują się skrępowani. Pokazuje im ręką telefon i macham na odchodne. Kieruję się w jakieś ustronniejsze miejsce. Staram sie zrozumieć co mówi mój tato, ale to naprawdę jest trudne.
-Koooochanie -czy on płacze?
- Tato w tej chwili się uspokój i powiedz o co chodzi. - W tym momencie jestem już o krok od załamania.
-Mama ona...ona jest w szpitalu. Dasz radę jakoś się do niego dostać? Zaraz zapytam o adres i prześlę Ci go sms'em. - O nie. Nie. Nie. Nie. To nie dzieje się naprawdę. Lekarz mówił że wszystko będzie dobrze. Słyszę pib i wiem że to adres do szpitala. Tylko jak mam się tam dostać. W telefonie mam numer do Aury, ale ona jest z Deanem. Autobusu raczej nie złapię bo nie znam rozkładu jazdy. Łzy lecą mi z oczu i czuję że wyglądam żałośnie. Nie to jest teraz ważne - Karcę się w duchu. Postanawiam iść na piechotę.
- Przepraszam - podchodzę do starszej pani i pytam gdzie jest ulica wskazana przez tatę. Kobieta patrzy na mnie jak na dziwaka, ale ostatecznie wyjaśnia, że mam iść prosto i za 20 minut skręcić w prawo i tam będzie ta ulica. Dziękuję i odchodzę. Jak na złość deszcz pada dość mocno, zważając iż już jestem mokra. Moje życie to jedno wielkie dno! Tak bardzo boję się o mamę. Idę chodnikiem i nagle obok mnie zwalnia auto.
- Nie pomyliłaś drogi do domu kotek? - I oto w tej jakże już żałosnej i strasznej sytuacji zjawia się król chamów Dean Black. Kiedy widzi moje łzy przez twarz przebiega mu wyraz współczucia? Nie jestem pewna. Zatrzymuje się i każe mi wsiąść. Nie mam siły by się opierać. Miałam nie płakać. Chciałam być silna a tu co?
- A teraz powiedz mi gdzie i po co idziesz. - Pyta.  Niepotrzebnie. I tak wiem że mnie nie lubi . Ba! Wręcz nieznosi. 
- Szpital tu za rogiem. Mama w szpitalu. Jest źle. - Mówię ochrypłym od płaczu głosem.
- Życie nie jest dla ciebie przyjazne. - Mówi i przez resztę jazdy nie odzywa się. Jedyne co to gładzi mnie ręką po mojej.
Kiedy docieramy na miejsce od razu biegnę na recepcję. Proszę pielęgniarki żeby zaprowadziły mnie do ojca. Te z wyrazem współczucia idą a ja za nimi. Dean także dotrzymuje nam kroku. Widzę tatę i od razu rzucam mu się na szyję.
- Mama ma teraz operację. To jej koleżanka ją tu przywiozła. Zadzwoniła do mnie i kazala jak najszybciej przyjeżdżać. Pojechała już. Przyjedzie wieczorem - dla uspokojenia gładzi mnie ręką po plecach. Siedzimy wtuleni w siebie jak kiedyś.
Tak bardzo nie chce stracić mamy.
- Tatusiu czy ona...czy tym razem też z tego wyjdzie? - Pytam, ale tato nic nie odpowiada, tylko mocniej mnie do siebie przytula. Siedzimy już tak przez godzinę, kiedy lekarz wychodzi z bloku operacyjnego. Jego wyraz twarzy. To jak patrzy. Od razu zalewamy się z tatą łzami. Nie udało się. Internista podchodzi do nas i mówi wyuczoną od lat regułkę:
- Tak mi przykro. Robiliśmy co w naszej mocy, aby ją uratować.  Niestety... Nie udało się. - Nie słyszę co mówi dalej. Zrywam się i biegnę. Chcę wejść na blok. Krzyczę,  płaczę i biegnę. Kiedy jestem przy drzwiach i chcę je otworzyć, silne ramiona otaczają mnie w uścisku.
- Dean puść. Ona musi żyć. Proszę. Puść - drę się i kopie go,a on ociąga mnie z tamtąd. - Nieeee
- Ćśś już dobrze, już wszystko będzie dobrze. - Wyrywam się,  ale tracę siły. Bezbronnie opadami na jego ramiona. Bierze mnie na ręce i niesie przez wskazany przez pielęgniarkę pokój. Tam podłączają mi kroplówkę. Wszyscy patrzą na mnie z żalem a ja płaczę. Dean ściska mnie za rękę, a ja płaczę. Moje życie się rozsypało na milion kawałeczków. Kiedy stwierdzają że środki uspokajające działają dołączają mi kroplówkę i próbują że mną rozmawiać. Ja nie mam ochoty! Nie mam na nic siły.
- Melody posłuchaj. - Zaczyna doktor - twój tato zostanie u nas do jutra, żeby jego stan psychiczny się poprawił. Ty natomiast, podejrzewam że nie chcesz tu być, więc pojedziesz do swojego chłopaka dobrze? - mówi i głową wskazuje na Deana. Nie mam siły by odpowiedzieć kiwam więc głową. Mój " chłopak " bierze mnie na ręce i niesie do samochodu. Droga do domu dłuży się. Słucham jak deszcz bije o szybę. Kiedy docieramy na miejsce idę już sama. Kieruję się e stronę domu, ale Dean łapie mnie za rękę i prowadzi do siebie. Ulegam.
- Chodź. Zdejmij kurtkę i buty. - Pomaga mi e tych czynnościach. Nagle ze schodów zbiega Eve. Widać że jest przerażona. Dean daje jej do zrozumienia że później jej wyjaśni. Pyta czy chcę jeść. Kiedy kiwam przecząco głową prowadzi mnje do swojego pokoju. Informuje, że mogę tu spać a on pójdzie do salonu. Nie zgadzam się jednak. Pomimo stanu w jakim się znajduję,  nie chcę być sama.
- Mógłbyś zostać?  Proszę? - Mówię tak cicho, że ledwo słyszalnie. On kiwa głową na tak i oboje kładziemy się do łóżka. Ja na jednej połowie on na drugiej. Pewnie jeszcze dzisiaj rano nie wyobrażałabyn sobie ze mi na to pozwolę a tu proszę. Życie potrafi płatać figle, zwłaszcza kiedy najmniej się tego spodziewamy.....

wtorek, 15 marca 2016

~ Informacja! ~

Hej :) chcę Was poinformować o tym, iż do końca tygodnia postaram się dodać rozdział, ale niczego nie obiecuję. W szkole mam urwanie głowy. Same sprawdziany, kartkówki i próby śpiewania, więc poprostu nie mam czasu na nic xd
Mam nadzieję że za niedługo będzie luzniej i posty będą regularnie :/ :D