piątek, 1 kwietnia 2016

Chapter 17

Hej :) dzisiaj jeden z krótszych rozdziałów, aczkolwiek wprowadzi on nas w pełne emocji, miłości, romantyzmu i grozy dalsze losy naszych bohaterów. Czy Dean przekona się wkoncu do Mel? Czy ona dalej będzie żądna zemsty na swoim oprawcy. A co spowoduje pojawienie się Dylana?  Wszystkiego dowiecie się czytając moje opowiadanie. Zapraszam!  :*

____________________________

Kiedy wkońcu znajdujemy się w gabinecie dyrektora, ten od razu przechodzi do rzeczy.
- Słucham. Która, w jakim celu i dlaczego zaczęła tą przepychankę? - Pyta. Nie mam zamiaru się przyznawać, bo patrząc na to z innej strony, to ona mnie sprowokowała i dlatego się na nią rzuciłam. Obie popatrzałyśmy na siebie i wtym samym momencie powiedziałyśmy :
- Ona - przy czym wskazałyśmy na siebie palcem. Usłyszałam jak dyrektor cicho westchnął a Dean się zaśmiał.
- A myślałem, że już mam wolne. Dobrze. Może wy chłopcy powiecie która zaczęła?- popatrzyłam na Dean'a. Mam nadzieję że stanie po mojej stronie. I rzeczywiście nie myliłam się.
- To chyba jasne że Vanessa, nie Melody. - Powiedział.
- A ja uważam inaczej. Przecież to Melody pierwsza rzuciła się do ataku na moją dziewczynę.  - że co? Na te słowa gwałtownie się odwróciłam w stronę Toby'ego. Byłam wściekła. Dyrektor chyba zauważył,że dalsze naleganie na nas nic nie da, bo są dwa obozy.  Ja i Dean, oraz Vanessa i Toby. Chłopcy jednak nie zamierzali przestać.
- Zależy jak na to patrzysz. Ty uważasz że to Mel zaczęła - poczułam przyjemne uczucie kiedy wymawiał w skrócie moje imię. - Ale patrząc na sytuację całego zajścia uważam że nie była niczemu winna. To Vanessa zaczęła żartować na temat jej rodziców, więc uważam iż miała pełne prawo jej dać w zęby.  Szczerze sam bym to zrobił. - Chciał mówić dalej, ale nie pozwoliłam mu na to, wiedząc, że zaraz i oni się pobiją. Delikatnie złapałam go za ramię i odciągnęłam od Toby'ego, który swoją drogą nie wiedział co powiedzieć. Dyrektor wziął zwitek jakiś kartek i nabazgrał coś na nich. Jak się okazało była to koza. Dzisiaj po szkole. Super. Lepiej być nie mogło. Nikt z nas nie był zadowolony ale najmniej przejęty z nas wszystkich był Dean. Stał w swojej stałej pozie i onieśmielał wszystkich wkoło.
- Dobrze. Chłopcze - Dyrektor zwrócił się do Toby'ego. - Zaprowadź swoją koleżankę do higienistki. Niech przemyje te zadrapania. Wy zostańcie - po chwili zorientowałam się że było to do nas.
- Hmm. Melody, tak? Dobrze pamiętam?- zapytał na co lekko kiwnęłam głową. - Słyszałem o tragedii jaka cię dosięgła. Proszę przyjmij najszczersze wyrazy współczucia. Czy potrzebna jest Ci jakakolwiek pomoc?  Jeżeli tak możesz na nas liczyć. - łzy bezsilności zebrały mi się pod powiekami, na co szybko zajmrugałam oczami by wróciły tam skąd przyszły.
- Nie dziękuję. Z tatą dajemy sobie radę. Wszystko jest pod kontrolą. - Na koniec dodałam lekki uśmiech aby to co powiedziałam wydawało się bardziej wiarygodne. Pokiwał głową na znak, że rozumie,  co było znakiem że możemy odejść. Na moim ciele nie było prawie żadnych śladów bójki. Szliśmy korytarzem kiedy wkoncu odezwałam się.
- Dziękuję, że mnie broniłeś. Wiem, że za mną nie przepadasz więc to doceniam.
- Nie ma sprawy. A swoją drogą spędzimy dzisiaj ze sobą jeszcze trochę czasu. - Powiedział
- Tak to prawda.
Chciałam zapytać go czy umie czytać w myślach bo wyraźnie słyszałam jego głos w swojej głowie, ale układając sobie mini przemowę na ten temat, uznałam że wyjdę na wariatkę. Więc odpuściłam.
Czeka mnie niepowtarzalnie długa koza...

2 komentarze: